Έγραψαν για το σχολείο

Η Αθήνα είναι μια πόλη που χάνει καθημερινά τούς δημόσιους χώρους της. Η Αθήνα είναι μια πόλη που σε μια πρώτη ανάγνωση φαντάζει άσχημη. Η Αθήνα μπορεί να μαγέψει όποιον τη διαβάσειπροσεκτικά, όποιον θελήσει να ανακαλύψει τον πλούτο της κρυμμένης πολυμορφίας της. Το 12ο Νηπιαγωγείο και το 10ο Δημοτικό Σχολείο Βύρωνα είναι δύο από τις εκπληκτικές ψηφίδες της.Τα γνώρισα μέσα σεαυτές τις συμπτωματικές σχέσεις που γεννιούνται απροσδόκητα και αποτελούν τον πυρήνα της ζωής αυτής της πόλης.Η αυλή τους βάφεται με τα χρώματα των φυτών,που φροντίζουν τα παιδιά και η ανακύκλωση αποτελεί ένα από τα σήματα-κατατεθέντα που τους χάρισε το βραβείο του οικολογικού σχολείου.Οι τάξεις είναι μικρές και φροντισμένες, κοσμημένες με ζωγραφικές και χειροτεχνήματα των ίδιων των παιδιών. Οι εσωτερικοί του τοίχοι φέρουν έργα-δωρεές σύγχρονων ελλήνων εικαστικών.

Το 12ο Νηπιαγωγείο και το 10ο Δημοτικό Σχολείο Βύρωνα εφαρμόζουν εδώ και έξι χρόνια το πρόγραμμα 10+art, για να συμπληρώσουν τα καλλιτεχνικά μαθήματα στην διδασκαλίατους. Πρόκειται για «τόπους δράσεις-εργαστήρια» που στήνουν εκφραστές της τέχνης μαζί με τα παιδιά μέσα στο ίδιο το σχολείο για ένα συγκεκριμένο χρονικό διάστημα,όπου δίδεται, κατʼ αρχήν, μια διέξοδος στην πηγαία έκφραση των μικρών. Επιχειρείται μια διαφορετική «διάπλαση των παίδων». Προβάλλεται ένα πρότυπο ενεργού πολίτη, παιδαγωγού, γονιού που διαρρηγνύειτα συνήθη στεγανά του συστήματος. «Στην πράξη» ονοματίσαμε φέτος τους «τόπους δράσης», για να διαδηλώσουμε τη σύμπραξη μικρών και μεγάλων.

Που τονίζεται από το γεγονός ότι το σημείοεκκίνησης συγκροτούν τα ίδια, τα ανηρτημένα μέσα στις τάξεις του δημοτικού, έργα των καλλιτεχνών. Έργα πλασμένα με εντελώς διαφορετικές τεχνοτροπίες: Είναι οι γραμμικές, «πρωτόγονες» φιγούρες της Μανταλένας Αγγελέτου, οι συμβολικοί χάρτες της Ινώς Βαρβαρίτη, τα απτά σπιτάκια του Γιάννη Δελαγραμμάτικα, οι συνθέσεις με τα εργαλεία της γλώσσας της Ελισσάβετ Διονυσίου, οι αφαιρετικές προσωπογραφίες της Πένυς Κωνσταντίνου, τα ονειρικά εσωτερικά της Εύας Μαραθάκη, οι εξπρεσιονιστικές μορφές της Έφης Τσουλουχοπούλου. Από εκεί ξεκινούν τα παιδιά για να φτιάξουν, μικρά ψηφιδωτά τοπία, χάρτες-κολλάζ της γειτονιάς τους, μακέτες των δωματίων τους, τα πορτραίτα και τις φιγούρες τους, τα δένδρα που ονειρεύονται. Χρησιμοποιώντας, μεταξύ άλλων, χαρτόνια, τρατσόχαρτο και γυψόγαζες, μολύβια, μαρκαδόρους και ακρυλικά χρώματα, κουμπιά, κλωστές και ψηφίδες και καραμέλες, χαρτόκουτα, εφημερίδες. Το ταξίδι τους με τα μέσα της τέχνης τα βοηθά έτσι ναανακαλύψουν και να προσεγγίσουν το μικρό και το μεγάλο κόσμο που βιώνουν και “δεν υπάρχει μόνο για έναν ή δεν κινείται μόνο για εμάς”, όπως έχει γράψει ο αυστριακός καλλιτέχνης του μοντερνισμού ΌσκαρΚοκόσκα.

ΛήδαΚαζαντζάκη

Ιστορικός Τέχνης

This entry was posted in Μικρή πινακοθήκη. Bookmark the permalink.

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *